H Θεωρία των Χορδών είναι μοντέλα της φυσικής στα οποία τα θεμελιώδη δομικά στοιχεία είναι μονοδιάστατα εκτεταμένα αντικείμενα (Χορδές), σε αντίθεση με την παραδοσιακή έννοια των σημειακών και αδιάστατων στοιχειωδών σωματιδίων. Εμείς οι άνθρωποι που κατοικούμε στη Γη. Γιατί αν το περιγάψει κάποιος άλλος που κατοικεί αλλού στο σύμπαν, οι παράμετροι παίρνουν άλλες τιμές, πιθανόν να είναι άλλες. Αυτή είναι η σχετικότητα.

Η σχετικότητα μας λεει ότι, η παρατήρηση εξαρτάται από τον παρατηρητή. Δεν υπάρχει παρατήρηση χωρίς παρατηρητή και, για εμάς το ερώτημα αν υπάρχει κόσμος χωρίς τον άνθρωπο, δεν έχει λογική υπόσταση ... Και ως γνωστόν, κάθε τι χωρίς λογική υπόσταση είναι ...

Οι θεωρίες χορδών αποφεύγουν με αυτό τον τρόπο τα προβλήματα και τις ανωμαλίες που προκύπτουν στις φυσικές θεωρίες λόγω της σημειακής φύσης των σωματιδίων.

Στη μελέτη των θεωριών χορδών περιλαμβάνονται όχι μόνο μονοδιάστατα αντικείμενα, αλλά και αντικείμενα περισσότερων διαστάσεων, που καλούνται βράνες..

Η θεωρία αυτή των ισχυρών αλληλεπιδράσεων μοιάζει να περιέχει χορδές που «γέννησαν» έξι καινούργιες διαστάσεις. Αν κάποιος περιγράφει την θεωρία με την συνηθισμένη γλώσσα των γκλουονίων, αυτά κινούνται στις συνηθισμένες 3+1 διαστάσεις. Αν όμως κάποιος άλλος, περιγράψει ισοδύναμα την δυναμική, χρησιμοποιώντας την γλώσσα των χορδών, τότε αυτές κινούνται σε ένα χώρο 9+1 διαστάσεων που περιέχει και τις συνηθισμένες 3+1 διαστάσεις.

Το βίντεο που ακολουθεί μας δείχνει

με πολύ παραστατικό τρόπο πόσο περιορισμένη είναι η αντίληψη μας. Βλέπουμε πως ένα Ον που αντιλαμβάνεται τον κόσμο μέσα απο δύο διαστάσεις θα αντιμετώπιζε την πιθανότητα της ύπαρξης τριών διαστάσεων.

Είναι ξεκάθαρο ότι η διαφορά των δύο αντιλήψεων δεν είναι προσθετική αλλά υψωμένη εις την δύναμη κατά κάποιο τρόπο. Ένας άνθρωπος 2 διαστάσεων χωρίς καθοδήγηση, θάρρος και τόλμη δεν μπορεί καν να συλλάβει το επόμενο επίπεδο. Φανταστείτε λοιπόν ποιες είναι οι δυνατότητες αντίληψης μας αν θα μπορούσαμε να λειτουργούμε στον κόσμο των 4ων διαστάσεων.

Εδώ, ο Carl Sagan μιλάει για το ίδιο θέμα, από μια διαφορετική προσέγγιση (συγγνώμη, μόνο στα αγγλικά)

Θεωρείται ότι η Τεταρτη διασταση είναι ο χρόνος, ακριβώς όπως ο κοινος νους την αντιλαμβανεται. Ο χρόνος των ρολογιών δεν έχει καμία σχέση με την τέταρτη διάσταση. Ο χρόνος είναι μια άλλη οπτική του χώρου. Γι αυτόν το λόγο μιλάμε για χωροχρονικό συνεχές. Δεν είναι ανεξάρτητη το ένα από το άλλο. Παράδειγμα: κοιτάς τον ουρανό το βράδυ και βλέπεις το φως των αστεριών. Το φως που βλέπεις χρειάστηκε κάποιο χρόνο για να φτάσει σε εσένα, άρα είναι "παλιό φως". Συνεπώς βλέπεις τα αστέρια όπως ήταν και όχι όπως είναι τη στιγμή που κοιτάς. Επομένως βλέποντας τα αστέρια δεν κοιτάς μακριά (η έννοια του χώρου) αλλά στο παρελθόν (η έννοια του χρόνου). Άρα χώρος και χρόνος είναι οι 2 όψεις του ίδιου νομίσματος.